اثر ضد اضطرابی لیتیوم کلراید در مدل تشنج القاء شده با پنتیلن تترازول

اهداف: صرع نوعی اختلال مغزی است که با حملات خود به خودی و تکرارشونده ظاهر می‌شود و با کاهش یا مرگ نورونی، و بروز اختلالات رفتاری ازجمله اضطراب همراه است و مطالعات متعدد به اثرات محافظت‌کنندهٔ عصبی لیتیوم کلراید اشاره دارند. این پژوهش اثر ضد اضطرابی لیتیوم کلراید را در مدل موش‌های صحرایی تشنج ناشی از پنتیلن تترازول (PTZ) مورد بررسی قرار می‌دهد. مواد و روش‌ها: در مطالعه تجربی حاضر، 50 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به‌صورت تصادفی به 5 گروه کنترل، PTZ+Saline ،PTZ+Li20، PTZ+Li40 و PTZ+Li80 تقسیم شدند. جهت القاء تشنج، PTZ با دوز تکرارشوندهٔ 40 میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن به‌صورت درون صفاقی (i.p) به مدت 5 روز متوالی تزریق شد. پس از مشاهدهٔ 5 مرحلهٔ تشنج طبق مقیاس راسین، گروه‌های آزمون، لیتیوم کلراید را در سه دوز (20، 40 و 80 میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن) به مدت 14 روز به‌صورت درون صفاقی دریافت کردند. به‌منظور ارزیابی اضطراب و رفتارهای اکتشافی، آزمون‌های ماز صلیبی مرتفع و محفظهٔ باز انجام شد. سپس، سنجش سطح هیپوکامپی فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) با روش الایزا صورت گرفت. نتایج به کمک روش آنالیز واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی توکی ارزیابی شد. یافته‌ها:نتایج افزایش اضطراب با کاهش سطح BDNF هیپوکامپی را در گروه دریافت‌کنندهٔ PTZ نشان داد. از طرفی، تیمار با لیتیوم کلراید به‌ویژه در دوز حداقل (20 میلی‌گرم/کیلوگرم) اختلاف معنی‌داری در کاهش اضطراب و افزایش سطحBDNF در مقایسه با گروه دریافت‌کنندهٔ PTZ نشان داد. نتیجه‌گیری: اثرات ضد اضطرابی لیتیوم سبب بهبود نشانه‌های اضطراب در تشنجات ناشی از PTZ می‌گردد.